Do oficio de vivir

Vivimos de milagre. Asistimos a unha especie de pandemia de males diversos interconexionados que, a modo de efecto dominó, xorden e se multiplican e dificultan este complexo oficio de vivir.

A información, en bucle continuo, insiste en instalar imaxes dramáticas de guerras, de asasinatos, de atentados, terremotos, narcotráfico, espionaxe, fosas comúns, tramas corruptas etc. Semellara un catálogo das 7 pragas de Exipto pero en edición revisada e ampliada. Descodificar, procesar e arquivar é unha tarefa tan angustiosa, coma inacabable. Descoñecer debe ser unha das bases da felicidade, xunto con aquelo de ter unha pésima memoria. Despois ademais, está a vida. Aquelo que vai sucedendo máis alá da nosa inconsciencia e das nosas rutinas cotiás.

Éche ben certo que non hai maior exercicio de risco que vivir, e que fagamos o que fagamos, sempre obteremos o mesmo resultado. Asomarse ao mundo cada día, precisa dunha maior dose de vitaminas reforzadas de desembarco, ou similares, para poder soportar tantas traxedias. Sufro cos impactos das imaxes de nenxs e anciáns desorientados e confusos na metade do caos. O desamparo e a desprotección sempre foi máis cruel cos máis vulnerables, precisamente aqueles que máis precisan para poder (sobre)vivir con dignidade. Dende sempre a pobreza estendeuse con maior rapidez que a felicidade. Vivimos intoxicados polo inmediato e aprisionados polos temores que sempre tivemos reservados para tempos maiores.

Esquecemos nomes e utopías; tamén sentir, esvarar na liña convexa dun sorriso ou descubrir tras cada curva, un horizonte. Nas cousas máis humildes e minúsculas, aquelas que non precisan de manuais de instrucións, é onde radicalmente habita a vida. Venme á memoria Kundera e a súa Insoportable Levedade do Ser. Neste Día do Libro, reivindico a Palabra, a Poesía e a Esperanza.

Descubrirte fixo habitable a distancia –dixo El– onde calquera ferida convocaba á tenrura. Descubrirte é unha lámpada acesa, unha luz inesperada que insiste e persevera...