Do outono

Quizás sexa o outono o que ten esas malas artes de subirlle varios graos á carga, xa de por si medrada, da melancolía. Ou acaso a sucesión incesante de lavas, incendios, inundacións e dramas que asolan as nosas xeografías, xa feridas de outras moi diversas incidencias. Probablemente sexa a multicausalidade que vostedes xa coñecen que, aproveitando que a atención está distraída en causas varias, chega de súpeto e invade ánimos e distorsiona humores. Son tempos de soles mornos e longos no horizonte, que se reflexan máis intensos nos teus ollos. As cores son suaves coma de acuarelas con pinceladas amplas de tenrura. E os días pasan de largo, distraídos e alleos, enredados nas súas propias circunstancias, e sen deterse apenas máis que nun aceno breve, estereotipado e impersoal, que esquece a indescritible emoción dos mundos compartidos. Quizás sexa o outono, certamente, que ten incrementadas as cores ocres que definen a todas as saudades e a todas as ausencias; ou esa ollada cíclica de auxe e de caída, que rebaixa o umbral de impacto do agardado. Seguramente desexamos inmerecidas recompensas que non chegarán nunca, e argumentamos con magnitudes que non son compatibles, nin teñen intensidades homoxéneas. Vivimos realidades dun certo desencanto. As sociedades descubriron que a vulnerabilidade é máis doada do que ninguén podería ter imaxinado, e o feito de saberse fráxiles incrementa notablemente os niveis de incerteza. Quizás non sexa máis que o outono, unicamente, quen artella e provoca todas esas reaccións químicas que acaban por facernos sentir máis pequenos e incluso, ás veces, sabernos desnortados posuidores de sentimentos ridículos. Son tempos de moito ruído e moita desafección; de desinterese, brevidade e de distancia. Acaso sexan momentos de conviccións escasas.

Sentirte sucedeu antes de calquera tempo –dixo El– despois chegou o impacto da tenrura. Habitar a desmesura de saberte, precisou de emoción, de audacia e de sixilo...