ESTREBILLEMOS

Fala Xosé María Dobarro en fermosa columna de certa cativa da Galicia interior chamada Andrea que non soamente fala galego senón que conserva palabras antergas, como ese “estrebillar”, referido a facer trasnadas, no seu caso á avoa, que dá titulo á nova sección dobarriana neste xornal que tanto vou querer sempre.

E eu ao ler o artigo do Profesore, fermoso, xa digo, e el ben sabe –lástima fora– que as miñas loanzas nunca son baratas, din en pensar no senso que ten o verbo estrebillar en Baños de Molga, localidade ourensá onde naceu Moncho Borrajo, ese xenial humorista, a quen vin no 92 encher o vello Jofre de tal maneira que aquilo semellaba o “Titanic” a piques do naufraxio. E foi precisamente o Moncho quen me falou de estrebillar como verbo indicativo de recuncar no acto amoroso. O que me parece fantástico. O verbo e a posibilidade de semellante proeza. En chegando a certas idades como a que, por certo, temos o Profe e máis eu, separadas as nosas datas de nacemento por un par de semanas.

E como que o Dobarro e servidor, que diría o lembrado Manuel María, coxeamos do mesmo pé, desde aquela pubertade ergueita e gloriosa (alzadamente teimuda) eu quero recoller o convite que nos fai ao remate da súa columna, que prometo ler cada venres, cantando con ledicia manifesta ese coro que di: “¡Estrebillemos! ¡Estrebillemos!” Ou fagamos por estrebillar ao menos, meu caro e dilecto amigo, Xosé María Dobarro, do Ferrol Vello.

ESTREBILLEMOS

Te puede interesar