O tango coruñés que atravesou o mar ata chegar á Bretaña francesa

O tango coruñés que atravesou o mar ata chegar á Bretaña francesa
a primeira botella chegou en febreiro a irlanda

“O seu pescadero non tiña langosta, pero sí unha botella” cunha mensaxe de Rodrigo Osorio. Das vinte botellas personalizadas con renglóns que os membros de In Nave Civitas botaron ao mar desde O Gran Sol, a de Osorio é a terceira que atopa un fogar adoptivo, no seu caso na Bretaña francesa.
Os caprichos das mareas quixeron que o recipiente chegara ás praias da pequena illa de Ouessant. E foi un dos apenas mil habitantes quen recolleu a historia que contiña o recipiente e se puxo en contacto co seu autor: ata onde pudo traducir Osorio, o seu novo amigo francés explicáballe nun mail que “non entendía o español –en realidade galego–, e relatáballe que o seu pescadeiro non tiña langosta ese día, pero sí unha botella cunha mensaxe e apertas”. Iso dicía a resposta chegada desde esta illa sen axentes de Policía pero con cinco faros.
É unha mágoa que o receptor non entendera o tango que navegou durante nove meses ata chegar as súas mans. Uns versos con música arxentina cunha pizca de lenda incluida para contar unha historia de desamor e coa Coruña como escenario elixido para ambientala.
“José Biobardi suponse que era un coruñés que emigrou a Bos Aires. Non lle debeu ir moi ben e voltou nos 50, para compartir anos de farra con Urbano Lugrís”, expón Osorio para presentar ao autor dos versículos que lanzou ao mar.
Aínda que non lle fora moi ben polas terras arxentinas, a Biobardi quedoulle no corazón as letras e a música tan características do país do mate.
“Apareceu o estribillo do tango nunha revista en castelán, pero, Antón Santamarina, que foi director da Casa Galiza de bos Aires, atopou nos arquivos o resto do tango en galego”, explica Osorio. “Eu varado no Xanrei / agardo por miña amada / baixo a luz do albor”, comeza ese tango galego. “Ninguén aprobou o noso / advertironnos ben cedo / que cerca estaba o final: / nunca un home mariño e unha mariscadora xuntos poderán vogar”, continúa para rematar cun: “Onte non veu á cita / e a ausencia sen aviso / confirmoume o peor / que o seu bico doutro día / un trebón nas nosas bocas / anunciábame o adiós”.
E isa historia de amor mariñeiro foi a que elixiu Osorio para dala a coñecer ao mundo. Polo menos, a unha parte del e neste caso á Bretaña francesa.
Unha canción case descoñecida e que grazas á iniciativa de In Nave Civitas atravesou fronteiras. Tampouco parece ser moi coñecido o seu autor, nin as súas vivencias na cidade do faro de Hércules, o que lle permite a esta personaxe ter un halo de lenda case romántica.
“É un experimento interesante” iso de lanzar unha mensaxe ao mar. Ao principio todos son nervios por saber se chegará ou non chegará a algún lugar, expón este membro da plataforma cidadá e cultural.
Esa incerteza das primeiras semanas dan paso “ao olvido”, en ausencia de noticias da mensaxe. E de súpeto, cando xa está máis que esquecido todo o asunto, un bo día, chega un correo electrónico de alguén que non coñeces, pero que decidiu a súa vez poñerse en contacto para relatar que rescatou un recipiente cunhas liñas escritas. “É emocionante”, resume Osorio.
As mensaxes foron lanzadas o 2 de xaneiro e a terceira desas historias marítimas tocou terra o sábado. Nove largos meses de espera que xa remataron para o seu autor.
Agora, toca tratar de “manter o contacto”, aínda que para iso haxa que tirar de traductor de Google, ou buscar a alguén que fale francés para que medie entre estos dous veciños que viven a carón do mar e que iniciaron un contacto grazas a unha botella.
E quedan dezasete persoas esperando por que as súas historias, os seus versos, as súas mensaxes abandonen a inmensidade do mar e xa na superficie poidan así cobrar vida de novo. Ser lidas e, polo tanto, coñecidas no punto do globo terráqueo que as ondas do mar elixan. n

O tango coruñés que atravesou o mar ata chegar á Bretaña francesa

Te puede interesar