Os últimos días de agosto viron a proclama dun inicial xiro radical na política enerxética europea. A presidenta da Comisión sorprendeu a propios e estraños anunciando a necesidade de “intervir” o mercado enerxético para controlar o prezo da electricidade. Unha inicial virada de rumbo a respecto da ortodoxia liberal provocada por unha imparable espiral inflacionista cuxa causa principal están a ser, precisamente, os prezos da enerxía nun mercado liberalizado. Esta crise enerxética, agudizada pola guerra de Ucraína, xorde co fondo dunha crise de proporcións e consecuencias enormes, a crise climática provocada pola actividade e o consumo humano que precisan de medidas  que van poñer en cuestión as formas de consumo, de produción, de vida e a relación co medio ambiente.
 

O cambio climático desencadeado polo ser humano levou xa a un aumento da temperatura media mundial de ao redor de 1,1 graos respecto aos niveis que precederon á etapa industrial e logo a un incremento dos fenómenos extremos, como as extraordinarias ondas de calor que viviu durante este verán o hemisferio norte. Porén, máis aló deses impactos, aos científicos preocúpanlles os chamados puntos de inflexión, algo así como as liñas vermellas do quecemento global. Unha investigación identificou 16 destes fitos que, se se exceden, terán consecuencias para millóns de persoas e cebarán aínda máis o quecemento global. Cinco deses puntos de inflexión climática están preto de superarse, advirten os expertos nun estudo que vén de publicarse na revista Sciencie. 
 

Os cinco fitos que é posible que se superen, mesmo xa co actual nivel de quecemento, son: o colapso da capa de xeo de Grenlandia e na Antártida occidental, a perda abrupta do permafrost boreal, a morte masiva dos corais tropicais e o colapso das correntes no Mar de Labrador, situada fronte ao Canadá, no Atlántico. Os puntos de inflexión son fundamentais na ciencia climática porque unha vez que se superan desencadean impactos importantes que continuarán no tempo, mesmo caso de deter ou reverter o quecemento global. Coa perda total do xeo no dous sitios, virá un aumento do nivel do mar de máis de 10 metros, remodelando masivamente as costas do planeta.
 

O problema é que os esforzos internacionais comprometidos ata o de agora no marco do Acordo de París non van nesa dirección. Para conseguir que o quecemento global non supere os 1,5 graos requírese que as emisións de efecto invernadoiro redúzanse á metade en 2030 e sexan próximas a cero a mediados deste século. Pero, segundo os plans estatais dos países, para finais desta década as emisións lonxe de caer seguirán aumentando. Mentalicémonos para o peor escenario.