Tanxugueiras: "Non queremos que a nosa tradición sexa só unha peza de museo"

Moito aprendeu o trío Tanxugueiras desde que, meses atrás, revolucionasen a media España coa súa participación no Benidorm Fest. Algunhas deses ensinos son as que agora mostran no seu novo disco, 'Diluvio', que como toda choiva, "reinicia" e "limpa", para despois volver á calma, ao "acougo". 

Co seu novo traballo, as irmás Olaia e Sabela Maneiro e Aida Tarrío impregnan as ondas sonoras cun diluvio de diversidade, de aceptación, de amor libre e de recuperación da tradición na modernidade: "Non queremos que a nosa tradición e a nosa lingua sexa só unha peza de museo, que se colga e só está aí para ser vista. Queremos que siga sendo do pobo e para o pobo. E para iso hai que evolucionar", afirma Aida Tarrío nunha entrevista con Efe. 

Segundo a pandereteira, hai anos, cando chegou a radio a Galicia, as señoras, que cantaban á súa maneira, víronse influídas pola música doutros lugares do mundo e iso provocou cambios na tradición musical. "Nós non pensamos en modernizar a música tradicional, simplemente é algo que nos sae de forma natural, porque escoitamos todo tipo de música e á hora de compoñer utilizamos toda unha serie de influencias e todo o noso pensamento moderno e contemporáneo", asegura. 

Esa evolución da cultura tradicional, cos seus timbres, as súas sonoridades e a súa estética, é recoñecible no novo disco de Tanxugueiras, 'Diluvio', que este venres saíu á luz e que tal e como conta Aida, "foi unha labazada coa man aberta", un golpe de realidade tras todo o que ocorreu cando a súa formación participou no Benidorm Fest e a experiencia e o pouso que iso deixou nelas. 

Aínda que a idea primigenia do disco xa estaba máis ou menos desenvolvida, o seu repentino éxito e fama repercutiu na concepción dun disco co que as pandereteiras realizaron un proceso de aprendizaxe, tanto musical como vital, baseado na deconstrucción dos pecados capitais, que dalgunha forma viviron nas súas propias carnes nos últimos meses.

'Diluvio' é, por tanto, "unha ciclogénesis explosiva" da que o trío galego saíu revisando falsas conviccións e con aprendizaxes moi valiosas. "A nós todos os pecados parécennos absurdos, porque todo ten o seu parte mala e o seu parte boa", explica Sabela, que admite que sufriron críticas de todo tipo nos últimos meses, relacionadas cos seus corpos, coa "suposta apropiación" da bandeira Lgtbiq ou coa envexa ou ira de moitas persoas, que reaccionaron ao seu éxito de formas moi dispares. 

Sabela pregúntase "ata que punto é a gula pecado e como o relacionamos cos corpos, concretamente con persoas gordas comendo" ou por que a luxuria vincúlase sempre con "o acto sexual entre persoas do mesmo sexo". Todos eses mitos son cos que Tanxugueiras rompe en cada un dos temas, que levan aparellados un pecado capital convertido nun ensino. 

Así, aos singles xa coñecidos como 'Midas', 'Terra', 'Figa' ou 'Pano Corado', as galegas inclúen outros novos como 'Fame de odio', 'Arica' ou 'Sorora', para completar un álbum que comeza co son dunha choiva para acabar en absoluta calma, un "reset" de todo o vivido. 

"Vemos o diluvio como unha limpa. Aprender ou desaprender certas cousas e empezar a ver todo con perspectiva, con comprensión, con amor. Trátase de entender ás persoas sen xulgalas. Tras o Benidorm Fest e esta revisión dos pecados capitais aprendemos moito, porque cada un deses pecados estaba a caer sobre nós", conta Sabela. 

Conscientes de que son un referente para unha xeración de nenos e nenas e adolescentes, Tanxugueiras non dubida en utilizar "o seu altofalante" para lanzar mensaxes moi claras, de aceptación, de coidados e de diversidade. "Temos a responsabilidade de dicirlle ás nenas e aos nenos que deben aceptarse, que todos somos preciosos como somos, que non importa que persoas lles gusten e que se estás deprimido podes pedir axuda. Son cousas que a nós non nos ensinaron porque cando eramos nenas non existía educación emocional", explica Sabela. 

Tras percorrer media España en xiras, concertos e verbenas, onde a súa música é celebrada como unha festa, as artistas recoñecen o cansazo, pois tanto traballo require ás veces de "desconexión". Con todo, tamén admiten o gratificante que é subir a un escenario e ver que o seu traballo chega á xente: "Tentamos gozar día a día en cada concerto e conseguímolo. Cando subimos ao escenario, esquecémonos de todo", sinalan. 

As artistas aseguran que o Benidorm Fest foi "unha burbulla", que a realidade é moi distinta e depende só dunha cousa: "traballar duro". "Este é o ano de plantar sementes e de dar a coñecer Tanxugueiras á xente", afirma Sabela, que engade que é "moi emocionante" ver como persoas do outro extremo do país "cantan en galego música tradicional cun respecto enorme". E é que nos dez minutos de cada concerto nos que o trío galego válese só de voz e pandeireta, o silencio é sepulcral.