ai xuntanzas e xuntanzas. Están as da comunidade de veciños, para decidir se se pinta o portal, e logo están as do Club Bilderberg. Unha especie de romaría anual, en hoteis de luxo que vén de facerse en días pasados na capital sueca, Oslo, onde en troques de levar empanada e viño do país, levan os maletíns do IBEX 35 e as claves das altas finanzas. Ollado coa socioloxía de aldea, non pode evitarse mirar para o asunto cunha mestura de curiosidade e, por suposto, bastante retranca.

A cousa xurdiu alá polos anos cincuenta. Despois daquela lea tan grande que foi a Segunda Guerra Mundial, a uns señores con posibles e apelidos longos ocorréuselles que o mellor era falar para non acabar outra vez aos paus. Unha idea de seu ben xeitosa, certamente si. Xuntar a elite política e económica de Europa e América do Norte para “fomentar o diálogo”. O que non nos contaron é que para dialogar con tanta tranquilidade precisaban hoteis de cinco estrelas pechados a cal e canto, coma quen pecha a leira para que non entre o raposo no galiñeiro. Participación de luxo á carta.

O nome polo que se coñecen popularmente vén do Hotel de Bilderberg, nos Países Baixos, onde se celebrou a primeira reunión. Dende entón, este peculiar parladoiro de café expandiuse por todo o mundo, sempre en recintos blindados e cun hermetismo que xa querían para si os conventos de clausura. Porque, claro está, cando se fala de temas tan transcendentais como o futuro da humanidade, mellor facelo lonxe das orellas indiscretas do pobo. É a metafísica dun conclave.

A evolución deste peculiar club reflicte perfectamente a transformación do capitalismo global. Se na súa orixe predominaban os políticos e os intelectuais orgánicos do atlantismo, hoxe en día o foco dos asistentes recae nas persoas que ostentan os cargos directivos de primeiro nivel das grandes corporacións tecnolóxicas e financeiras. Agora trátase de coordinar estratexias ante a dixitalización, o cambio climático e esas molestias ou atrancos que representan algúns gobernos progresistas para o bo funcionamento dos mercados. Eles, din que xa non se toman as grandes decisións, que agora é máis un foro de debate. Porén, ollo ao piollo, para os que din créelos: bendita inxenuidade.

Non é que alí decidan o que imos cear mañá, abofé non. Simplemente, asegúranse de que o menú o sigan cociñando eles. Trátase de manter a estrutura, de que o poder siga fluíndo polas mesmas canles de sempre, aínda que as caras cambien. É a versión global do de “ti faime este favor, que xa cho pagarei”. Iso si, nada fan público, porque “o que se fai na escuridade non gusta da luz”.

Este grupo é mostra da endogamia das elites, simbolizada nas doce ducias de convidados que se xuntan para practicar esa arte tan refinada que é falar durante horas sen dicir nada oficial. Ao final, mira ti: vaites, canto traballo para acabar falando do de sempre, de quen ten a tixola polo mango. E se o fan con viños caros, que lles preste. Nós, namentres, seguiremos a decidir se pintar o portal.