Nas brumas de novembro

Sucede ás veces, como nas vellas películas francesas, que chegan sorpresas tibias de sol nas tardes recortadas, tralo cambio de hora de outubro.  Ese cambio nunca ben explicado, que remata antes co día e instala unha escuridade mesta nas tardes e que non remata nunca coa súa provisionalidade anunciada. Sorpresas que asoman en formatos diversos. Algúns, como encontros ledos e inspiradores; outros, como partidas que instalan fondura e ferida no noso ánimo cheo de tristura. Novas do trinque contan ameazas novas que xeran incerteza e desamparo; un desacougo interior que fai que desconfiemos dun mundo, cada vez máis desigual e caótico, que semella avanzar cara atrás, coma cangrexos. 
Sucede ás veces que a choiva chega e debuxa pinceladas de bruma húmida no lenzo vertical do día. No fondo, no peirao, agardan abarloadas chalanas e vellas dornas movéndose nas ondas coa facilidade de quen leva a bordo moitas singraduras. Posiblemente a historia fora sempre así. Voltas e reviravoltas, argumentos en favor e en contra, segundo a ocasión e a oportunidade. Consolidación e derrube. Cidadanía e barbarie a partes iguais, axudaron a construír o que somos. 
Intento non caer no relativismo curto do inmediato, pero as brumas  repetidas de novembro borran os bordes do horizonte e todo semella gris, elimina os matices e fomenta esa melancolía branda que trae voces de lonxe e sentimentos mornos de abrigo e de invernía. Sucede ás veces e as milagres tapan as mortes repetidas: os temores permanentes e as mentiras constantes revisadas e cíclicas. Rememoro uns versos  do inmenso Ramón Cabanillas: Sol de vran. O mar de Arousa,/ de praia a praia tendido/ canso de loitar, repousa.