MARISA

Andaba eu aqueles veráns de xazmíns e rosas (e viño, e viño) cando viñera Marisa Medina a Ferrol. Presentar no parque algún reiseñor de moda. E alá que fora eu co benemérito don Coché Torregrosa, mentor meu no xénero da entrevista, non tan doado como semella. E mesmo arriscado, como cando o pai de Massiel, don Emilio Santamaría, quixera poñernos a faciana mirando para Chamorro. Non así Marisa Medina, doce de loiro platino, espilida como un esquío á procura de piñóns, xentil mesmo para falar de Víctor Manuel, amor seu que fora, e ao que chamaba “asturianín” con sorriso de mel.

Daquela Marisa, ano 68, estaba no cumio da popularidade, locutora na única televisión que tiñamos. Anos máis tarde, xa casada con Santiesteban, vin a Marisa Medina facendo un “Satán azul” da súa autoría. No que saía, tempo do destape, mostrando uns peitos tan rotundos como, lástima fora, rexenerados. Logo, a desfeita.

Con Marisa nas rúas de Majadahonda, levando no fardel das adiccións (que ela mesma narrou nun libro) uns libros de “poesía”, emprego o termo deliberadamente, que lle editaba Antonio Huerga, e que vendía a propia autora en timbas, tugurios e casinos. Ven de morrer Marisa Medina, como un xoguete de follalata baixo da roda dun tranvía, e eu deixo o meu planto por ela neste carril ferruxento que chamamos vida, con parada derradeira inmisericorde, tamén para as loiras platino cos peitos redescubertos nun café-teatro.