Dúas formas de facer humor “ás bravas”

Dúas formas de facer humor “ás bravas”
A parella compenetrarase para facer rir a través das viñetas de Davila e das historias de Carlos Blanco

Coinciden no xeito de falar “ás bravas” do país. Un faino debuxando, levando a gadaña e o sacho á urbe e facendo do imaxinario que vén pola terra e o mar unha mina na que foza e sempre saca. O outro faino contando historias do que lle vai apetecendo e os dous converxen o seu enxeño nun espectáculo “Menú do día”, que cambia segundo a función igual que os restaurantes borran a diario a opción de primeiro e segundo plato.
Así é que o show que traen o venres e o sábado ás 20.30 e 23.00 horas ao teatro Colón, se nutre cunha gran pantalla á que Luís Davila traslada as súas viñetas ao mesmo tempo que Carlos Blanco as conta. Os dous compenétranse para non ir un por diante do outro. Todo está amañado para que a risa chegue á vez. E o resultado é que o show acada un poder hipnótico, sinala Carlos.
Atende a todos os sentidos menos ao do olfato, que so se necesita para cheirar o chiste que é a base do experimento: “Recordo un espectáculo no que si incluín o olfato porque nun momento ulía o auditorio a café”, di Blanco, e os espectadores marchaban do teatro pensando en pedir un con leite. Nesa teima de darlle unha volta, a arte de orar complétase cun lapis máxico que fai que os galegos comecen o día cun sorriso tatuado na faciana.
Desta forma, Blanco e Davila intercámbianse os papeis e aínda que ambos os dous brillan máis no seu, “Luís ten moita soltura”. Era o medo que tiñan, comenta, porque aínda que “é un tío do sur, do Morrazo” nunca se enfrentara ante mil persoas metidas nun auditorio: “Eu díxenlle: reláxate. Eu levo a cousa e ti me segues”, conta o monologuista.
E Davila canta, baila e se enfunda unha falda escocesa coma quen leva toda a vida actuando: “Ten moito sentido do humor e bo carácter. Non todos os humoristas son benhumorados”. Pola súa parte, Blanco apunta maneiras sobre o papel. E Dora a desbrozadora colle vida nun momento dado da montaxe para facela súa: “Ela chega e manda”, como non podía ser de outro xeito. Para levar á animación algunhas das leiras de celulosa coas que miles de paisanos botan unha gargallada na cociña cando ven á muller no xornal.
Despois está a música, que está pensada para a ocasión. Provén dunha gaita chamada Budiño e ten toque vasco cunha peza de Kepa Junkera que non sempre sae á palestra e outra máis adaptada de Berrogüetto.
Porque, polo menos en retranco, somos unha potencia, di o lema do invento, a parella sorprende: “Cando saen as cores, o público comeza a disfrutar e iso nótase”, afirma Carlos Blanco. E precisamente aí, na experimentación, está o “pequeno mérito”. Para levarse á casa un “selfie” dunha das viñetas de Davila que o debuxante fai en exclusiva para cada lugar. Nese momento “souvenir” centos de focos acéndense. Sen necesidade de máis efectos especiais que un lapis e a palabra revestida de ironía.

Dúas formas de facer humor “ás bravas”

Te puede interesar