Somos a quintaesencia das actitudes erráticas. Entendemos de buracos negros e non sabemos escoitar e poñernos nos zapatos de quen temos ao lado. Vivimos nun mundo contraditorio. Un mundo onde a xustificación dun roto, serve para un descosido. 

estamos no conto de nunca acabar. Volvemos a aquilo de Lampedusa

Hai persoas que aínda non descubriron que foron unha pura farsa. Que militaron en radicalismos que nin tan sequera tiveron xustificacións nin principios.

Hai sentenzas que teñen pousos de tempos xa vencidos. Resaibos que non xogan na mesma división que unha sociedade madura e democrática.

Finalmente Eta recoñece ter infrinxido coas súas accións,

Nestes días, o mundo está dividido entre os defensores e detractores do penalti que eliminou á Juventus e clasificou ao Real Madrid.

Cospedal, en Sevilla, chama a pechar filas en defensa dun dos nosos.

Hai persoas que din que, coma xénero humano, temos a habilidade

O Xuíz Llarena, ordena o ingreso en prisión doutros cinco dirixentes independentistas, por rebelión e malversación.

O manexo das emocións é unha arte excesivamente fráxil. Require moderación, fondura e fuxir da retórica excesiva

Despois das grandes celebracións, o mundo e a vida comezan de novo.

Cando un pensaba que xa chegara ao máximo de abraio por escoitar declaracións de pata de banco, ou por evidente cortedade mental dalgúns altos dirixentes.

Confundir o touciño coa velocidade, era unha das referencias que meu avó utilizaba sempre, para explicar o que era adecuado ou oportuno, e o que non o era.

Vivimos, como dixera o poeta García Montero, nos invernos propios.

Un non deixa de sorprenderse de encontrar máis orde no caos, que  nesa sucesión de actividades que denominamos realidade.

Waterloo fora sempre sinónimo da vitoria de todos fronte a un Napoleón

A Política está enferma. O Papa Francisco proclama dende Perú, unha das frases máis sinxelas, pero tamén de maior contundencia.

Hai tantos sistemas de difusión de noticias como de consumidores

Circula o novo ano con velocidade de cruceiro.

Finalmente as pezas encaixaron. E o que antes fora imposible