Como un capitán Flint no século XXI, Francisco Castro séntese satisfeito con todos os comentarios que pululan polas redes e atenden a unha das súas premisas. Había que ser rápido, pero “non quería escribir unha novela tetrabrik, tiña que deixar pouso” e reflexión sobre as relacións entre pais e fillos, os segredos que morren sen máis e as formas distintas nas que se presenta o amor.
Así que cun título con data de caducidade como os iogures e formulado en tempo imperativo, a versión en castelán de “Tienes hasta las 10.00” (Suma de Letras) aumenta membros a unha comunidade de adictos ás palabras de Castro, que parten dun mail post mortem remitido polo pai defunto de Toni, o protagonista da trama, para “terminar de axustar todas as pezas do quebracabezas” sen sufrir de agonía e si de pracer, algo que vai sempre no lote do Francisco novelista como a salsa ao pan e que se nota desde o primeiro impulso: “Son o 50% de Toni e o 50% do pai no seu sentido do ético e a súa necesidade de estar cos desfavorecidos, ademais da súa paixón polos libros”. Conta que é algo que podería disimular, pero que a fin de contas “somos bichos comunicativos na nosa forma de vestir e de mirar, en como falamos nos estamos despelotando”.
Nos 23 tomos que leva completados, Francisco di que “intento ser honesto”. Por iso, a todo o que remexe do seu lle engade un capítulo comprometido e político para amosar a súa preocupación polo alzamento de forzas da ultra dereita en países coma Hungría e Finlandia, “onde nos miramos como espellos”.
Entre medias, o protagonista remove o conto e enfila a autoestrada “nunha especie de novela AP-9”, porque Toni vive en A Coruña pero o misterio teno que resolver en Vigo: “Audasa deberíame de dar unha tarxeta black”.
Pero Galicia está no libro máis que sobre o asfalto. É o mar que Toni emprega de metáfora para contar o seu estado anímico, revolto cando pasea por Riazor e en calma no momento no que divisa as Cíes e a ría é un bálsamo, nun mapa das emocións no que o corazón funciona como motor porque “todas as grandes historias deberían levar dentro unha historia de amor. Non se me ocorre outro tema polo que gravite a vida. Todo é unha cuestión de amor”.
No seu caso, Castro prognostica outros 60 anos máis de vida nos que amar moito e que o amen moito: “Non teño vocación doutra cousa”. En “Tienes hasta las 10.00”, estréase en primeira persoa. Abandona a terceira para ser máis el no relato, algo que non pode controlar e sexa novela, artigo de opinión ou post, segue a directriz de “un eu que busca un ti”, algo que ten na cabeza e que morre de ganas por comunicar.
Adora todo o mecanismo virtual que o acompaña neses meses solitarios que esixen os libros porque grazas a el entérase daquel que chorou dous días con “Chamádeme Simbad” e daqueloutro que lle dixo que o que lera en “Amor é unha palabra coma outra calquera” era a súa historia porque “o básico non cambiou desde o Xurásico inferior, seguimos tendos as mesmas pulsións, a necesidade de amor, abuso de poder e sexo de calidade. No fondo somos química, modelados pola cultura, pero química”.