“Non quería escribir unha novela “tetrabrik”, tiña que deixar pouso”

“Non quería escribir unha novela “tetrabrik”, tiña  que deixar pouso”

Como un capitán Flint no século XXI, Francisco Castro séntese satisfeito con todos os comentarios que pululan polas redes e atenden a unha das súas premisas. Había que ser rápido, pero “non quería escribir unha novela tetrabrik, tiña que deixar pouso” e reflexión sobre as relacións entre pais e fillos, os segredos que morren sen máis e as formas distintas nas que se presenta o amor. 
Así que cun título con data de caducidade como os iogures e formulado en tempo imperativo, a versión en castelán de “Tienes hasta las 10.00” (Suma de Letras) aumenta membros a unha comunidade de adictos ás palabras de Castro, que parten dun mail post mortem remitido polo pai defunto de Toni, o protagonista da trama, para “terminar de axustar todas as pezas do quebracabezas” sen sufrir de agonía e si de pracer, algo que vai sempre no lote do Francisco novelista como a salsa ao pan e que se nota desde o primeiro impulso: “Son o 50% de Toni e o 50% do pai no seu sentido do ético e a súa necesidade de estar cos desfavorecidos, ademais da súa paixón polos libros”. Conta que é algo que podería disimular, pero que a fin de contas “somos bichos comunicativos na nosa forma de vestir e de mirar, en como falamos nos estamos despelotando”. 
Nos 23 tomos que leva completados, Francisco di que “intento ser honesto”. Por iso, a todo o que remexe do seu lle engade un capítulo comprometido e político para amosar a súa preocupación polo alzamento de forzas da ultra dereita en países coma Hungría e Finlandia, “onde nos miramos como espellos”. 
Entre medias, o protagonista remove o conto e enfila a autoestrada “nunha especie de novela AP-9”, porque Toni vive en A Coruña pero o misterio teno que resolver en Vigo: “Audasa deberíame de dar unha tarxeta black”. 
Pero Galicia está no libro máis que sobre o asfalto. É o mar que Toni emprega de metáfora para contar o seu estado anímico, revolto cando pasea por Riazor e en calma no momento no que divisa as Cíes e a ría é un bálsamo, nun mapa das emocións no que o corazón funciona como motor porque “todas as grandes historias deberían levar dentro unha historia de amor. Non se me ocorre outro tema polo que gravite a vida. Todo é unha cuestión de amor”. 
No seu caso, Castro prognostica outros 60 anos máis de vida nos que amar moito e que o amen moito: “Non teño vocación doutra cousa”. En “Tienes hasta las 10.00”, estréase en primeira persoa. Abandona a terceira para ser máis el no relato, algo que non pode controlar e sexa novela, artigo de opinión ou post, segue a directriz de “un eu que busca un ti”, algo que ten na cabeza e que morre de ganas por comunicar. 
Adora todo o mecanismo virtual que o acompaña neses meses solitarios que esixen os libros porque grazas a el entérase daquel que chorou dous días con “Chamádeme Simbad” e daqueloutro que lle dixo que o que lera en “Amor é unha palabra coma outra calquera” era a súa historia porque “o básico non cambiou desde o Xurásico inferior, seguimos tendos as mesmas pulsións, a necesidade de amor, abuso de poder e sexo de calidade. No fondo somos química, modelados pola cultura, pero química”.

“Non quería escribir unha novela “tetrabrik”, tiña que deixar pouso”

Te puede interesar