Memoria dunha roseira de rebeldía

Ainformación xornalística trae unha nova de loito: Finou a rosa número catorce. Si, fala do pasamento de Carme Lafuente, símbolo marcado pola sorte de se ter librado da morte por fusilamento que, após os anos da incivil guerra, buscaba prolongar a situación de medo e terror fronte a unha emerxente rebeldía de persoas, novas en idade, capaces de desafiar aos xendarmes da vitoria repartindo, en datas solemnes e cerimoniosas, pasquíns coa consigna “Menos Viva Franco e máis pan branco”. Iniciativa pola liberdade que non ía ser tolerada. Non.
O suceso da morte por atentado a un mando militar, que perdeu a vida xunto a súa filla e ao condutor do vehículo, foi a escusa para iniciar, no Madrid da posguerra, unha grande redada represiva que ía rematar nun macro proceso de sumarísimo xuízo militar que partiu coa sentencia ditada de antemán: condenados á morte. Así, preto a sesenta persoas foron fusiladas na madrugada do 5 de agosto de 1939 nos muros do cemiterio da Almudena da actual capital estatal; entre elas, trece mozas menores de trinta anos que viñan de padecer o calvario dunha estadía no cárcere de Las Ventas, un centro de reclusión no que aniñaban máis de catro mil persoas en condicións infrahumanas. Con certeza, Carme salvou por idade. Só tiña dezaseis anos. Aínda así, o verdugo carecía de todo corazón: nove das fusiladas tamén eran menores de idade.
O réxime propagou, no ámbito interior, unha cruel advertencia coa ameaza explícita de eliminar calquera xesto de resistencia á ditadura, cousa que seguiu a facer. Sen embargo, intentou agochar o feito á opinión pública mundial. Porén, a gravidade do acontecido chegou á prensa internacional e colleu tal simpatía que daquelas heroínas matadas naceu o mito. Así, unha placa de recordo e gratitude, pendurada dos muros dos cemiterio, lugar do horror, conta que “As xoves chamadas As Trece Rosas deron aquí a súa vida pola liberdade e a democracia”.
Memoria rescatada que foi obxecto de publicación en libros; e, máis relevante se cabe, no ámbito audiovisual cunha película moi emotiva, precedida dun documental que tomou o pedimento dunha das vítimas: Que o meu nome non se borre da historia. Un berro de xustiza que peta na porta das institucións democráticas e das persoas xuramentadas en preservar os dereitos fundamentais do ser humano, para rescatar nome e voces das tantas vítimas que aínda fican no anonimato.    

Memoria dunha roseira de rebeldía

Te puede interesar