Cohen e o ocre dos outonos

Os outonos teñen o misterio do tránsito silencioso dende a euforia da luz ata a tristura morna das grises das paisaxes. Teñen un compoñente de ferida melancólica que nos leva de volta a tempos de marcadas simplicidades e de camiños longos.
Nos outonos, as praias do verán, antes recurso, oportunidade, lecer e descanso, son tan só fronteiras, limes definidos do imposíbel. As cores acumulan vitalidade e reflexos matizados, maduran, e os ocres, tostados e verdes deixan a luz e volven a enrocarse en si mesmos, gañando en intencionalidade de discurso.
Por iso nos outonos as palabras dos adeus son máis compactas. As néboas envolven os sentidos, coma mantos protectores de fondas emotividades coñecidas. E pensamos nos tempos que soltaron amarras, e que levan cando eles a memoria das cousas que, un día axudaron a que foramos, se cabe, máis felices.
Por iso no pasamento de Leonard Cohen as súas letras sinxelas cunha voz profunda afloran vivamente neste outono. Non hai nada máis difícil que escribir do amor. E, sen embargo, Cohen non fixo outra cousa que poetizar maxistralmente a elemental empatía dos afectos. Incluso cando pedía que lle devolveran o Muro de Berlín, ou denunciaba que vivíamos como se a vida fora real...
Tamén por el sabemos que non hai cura para o amor, aínda que todo fora rematadamente mal, porque nada poderá cambiar o que sentimos... ou que a mil bicos de profundidade recolleremos do chan os nosos malferidos corazóns... tamén algunhas que outras verdades coma puños, como aquela que proclamaba que tanto na vida secreta como na vida real boteite sempre tanto, tanto, de menos...

Cohen e o ocre dos outonos

Te puede interesar