Maribel Longueira retrata o Papagaio

A coruñesa Maribel Longueira ten xa unha mui importante traxectoria como fotógrafa e ten documentado acontecementos coma o do Prestige ou deixado testemuñas etnográficas como a nosa pesca ou a nosa cultura do pan; tamén se ten interesado por culturas alleas como a de Mexico ou a de Cuba, amén de colaborar con moitas publicacións, facer poemas visuais e preciosos libros  como “Entremiradas”, “ Mar de lira”, “Unha viaxe á procura do solpor” e tantos outros. En todos os casos o enfoque da súa cámara busca a poesía, o lado humano, o detalle revelador.
Así o fai agora coas fotos que colga no bar Monty do Papagaio, lugar de encontros e acontecementos culturais; son fotos coas que  quixo ser testigo da desaparición, no ano 2001, do vello e mítico barrio coruñés, no que as rúas Tavarés e Hospital  eran lugares prohibidos, territorio de golfos que explotaban mulleres, fendas abertas no corazón da cidade. Antes da desfeita, que ía a esborrifar para sempre aquel magoado espacio, quixo documentar o que aínda permanecía e o resultado foron máis de 600 instantáneas, 80 das cales figuran no libro “Papagaio” e vinte, acompañadas por outros tantos poemas de Luisa Villalta, son os que agora podemos contemplar e que acompañaron o acontecemento “As chaves do tempo” , coas que se rendeu homenaxe á poeta coruñesa finada en 2004.
 Son fotos tan fermosas, que nos levan a preguntar ¿pode a destrucción alumbrar arte e beleza? E entón acúdenme á memoria os fermosísmos versos de Quevedo: “...Entré en mi casa, vi que amancillada/ de anciana habitación era despojos ...” que demostran que algunhas das máis maravillosas obras de arte nacen da dor que suscita o paso do tempo, a desfeita e a saudade.
O que aínda quedaba en pé das vellas casas do lenocinio, dos lixados cuartos da mercadoría humana é recollido en estudados encadres que resaltan as cores, as materias e os miúdos detalles: a cabeza degolada dunha boneca, os vidros esnaquizados, o ollo dunha pechadura que xa só sirve para abrir a noite, unha porta verde aberta para o baleiro, a fenda dun muro que lembra o sexo femenino, un zapato... e logo a poeira, os muros derrubados, os cascallos amoreados no solar definitivamente  baleirado. Maribel foi quen de recoller nas súas  mui plásticas fotos, ese pálpito invisible que  escoa das cousas desbotadas e caídas entre os  restos do naufraxio; son  anacos de vida que aínda latexan, que abren regañas nas paredes, que descascarillan pinturas, que poñen verdosas marcas de humedade nas cales dos muros e que están envoltas nunha arrepiante nostalxia.
Por aí, aínda brinca a pintura dalgún inocente cervo, como mostra do paraíso que non puido ser, pero tamén de que aínda nos sitios máis degradados hai sempre unha  lámpara. E algo tamén desa redención  a posteriori está presente nestas fermosísimas fotos,  que teñen “...fiestras abertas onde nace e se deita o sol de dentro” , como tamén fermosamente dixo Chisco Fernández Naval.